‘Het leven kan slechts achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd’, schreef de Deense filosoof Søren Kierkegaard (1813-1855). Hier legt Kierkegaard in één zin een van de grootste struggles of human life bloot. Want bij alles wat de mens is – veerkrachtig, creatief, sociaal, in staat om te denken en taal te gebruiken – kent hij ook een grote beperking: hij kan niet in de toekomst kijken. En dus moet hij in het leven keuzes moet maken en handelen, zonder zeker te weten of hij achteraf blij zal zijn met zijn beslissing. Maakbare mensen? Designermensen? Dat zijn mythes. Jij en ik, we doen maar wat. Dát is leven. Niet meer, niet minder. De vraag is: hoe maken we keuzes, als we niet beschikken over juist die informatie die daarvoor het meest nuttig lijkt – namelijk die over de toekomst, waar de beslissing voor is bedoeld? Doen we dat met onze ratio? Of vooral met onze emoties (waarbij we desnoods achteraf nog onze rationele argumenten opvoeren, bijvoorbeeld om ons besluit te verklaren)? Bepalen onze hersenen onze keuzes of hebben we een vrije wil? Welke rol speelt ons onderbewuste bij het maken van beslissingen? Vraagstukken waar filosofen, gedragswetenschappers en neurologen hun tanden op stuk mogen bijten. Interessant hierin is de rol van onze kindertijd op de manier waarop we omgaan met keuzemogelijkheden. In die periode heeft zich onze persoonlijkheid gevormd, konden we ontdekken waar we plezier in hebben, hebben we normen en waarden meegekregen en leerden we hoe mensen met elkaar omgaan. Daarbij hebben we van onze opvoeders in meer of mindere mate de ruimte gekregen om eigen keuzes te maken, risico’s te nemen, op onszelf te leren vertrouwen en fouten te durven maken. Minstens even interessant is de vraag wat de invloed is van context waarin jij bent opgegroeid op het maken van keuzes. Kinderen die zijn mishandeld door hun ouders (die dikwijls zelf ook slachtoffer waren van huiselijk geweld) hebben een grotere kans om later ook hun eigen kinderen te mishandelen. Oorlogstraumata kunnen generaties lang impact blijven hebben. Ook familiegeheimen werken soms generaties lang door. Bij vervreemding en contactbreuken tussen gezins- en familieleden blijken dikwijls juist deze generatieoverstijgende issues een hoofdrol te spelen. Wat in het verleden is gebeurd, is niet terug te draaien. Hoogstens te begrijpen. Maar helpt je dat? Helpt het je in je leven vérder om terug te kijken, zoals je uit Kierkegaards quote zou kunnen concluderen? Heeft het zin om in het verleden te ‘wroeten’, eventueel zelfs generaties terug? Leer je daarvan het heden beter begrijpen? Tot op zekere hoogte wel, denk ik: Als je leert zien welke erfenissen je hebt meegekregen en meegenomen uit je eigen geschiedenis en leert begrijpen waarom het voor jou soms zo moeilijk is om keuzes te maken, ontstaat er ruimte om het ánders te gaan doen, als je dat zou willen; Al terugkijkend kun je ‘leren van je fouten’, wat inhoudt dat je in een soortgelijke situatie de volgende keer een andere keuze maakt. Ook helpt het je om minder hard over jezelf te oordelen. Want dat is vaak precies wat er gebeurt. ‘Ik pieker zoveel’; ‘Dat tobberige mens, ben ik dat?’; ‘Ik kan geen leidinggevende functie aan, daar ben ik veel te onzeker voor’. Gevoed met die ruimte en dat begrip kun je vervolgens terug naar het heden en zelfs de toekomst.

Vorige week kreeg ik van een lezer een opmerkelijke mail. Daarin stelt hij dat een autobiografisch verhaal ongeloofwaardig is als je het schrijft in het besef dat je niet de waarheid in pacht hebt. Hij vindt dat schrijven vanuit je eigen perspectief je verhaal ontkracht. Zijn visie verwondert mij, omdat het in mijn beleving net andersom is. Ik vind het wijs om te beseffen dat ieder vanuit zijn eigen perspectief waarneemt, en beperkt, arrogant, soms zelfs gevaarlijk, om te denken dat er maar één waarheid is. Want als er maar één waarheid is en jij meent gelijk te hebben, dan heeft de ander ongelijk. Deze visie leidt tot uitvergroten van tegenstellingen en verscherpen van conflicten. Hoeveel oorlogen zijn er al gevoerd uit naam van het eigen gelijk? Ik denk aan de tekst Private battles, global wars, die ik zag op een muur in het Museum of Broken Relationships in Zagreb. Ik denk aan het filmpje op https://www.youtube.com/watch?v=Db-f0RZx53M, dat in luttele seconden laat zien hoe perspectief waarneming beïnvloedt. En ik denk aan het prachtige verhaal over de dauwdruppel. Ken je het? Een oude zenmeester neemt zijn leerlingen mee naar buiten en zet hen in een kring om een dauwdruppel. Vervolgens vraagt hij welke kleur ze zien. Ze zien allemaal een andere kleur. De een ziet blauw, de ander paars, de volgende rood enzovoort. Wie heeft er gelijk? De clou: allemaal spreken ze de waarheid. Ze kijken alleen ieder vanuit een andere positie naar de dauwdruppel. Ik ben een mens. Mijn perspectief is beperkt. Ik zie alleen dat wat zich in mijn gezichtsveld afspeelt. Alles wat daarbuiten valt, mis ik. En hoe ik ook mijn best doe, ik kan niet volledig in andermans hoofd kruipen. Ik kan niet weten hoe de ander zich voelt en hoe hij denkt. De enige manier om mijn blikveld te verruimen is door me letterlijk en figuurlijk te verplaatsen. Nieuwsgierig te zijn naar hoe de wereld eruitziet vanaf zíjn plek. Dat vereist de nodige inspanning van mij. Het vraagt dat ik kijk, luister en doorvraag en daarbij mijn eigen mening op de achterbank parkeer. Wat speelt er bij die ander? Wat voelt en denkt hij? Waarom denkt hij zo? Waarom doet hij wat hij doet? Misschien ga ik dan iets begrijpen van zijn kijk op de dingen. En waar begrip ontstaat, verbleekt het oordeel.

Woorden. Op hun best overtuigen ze, zijn ze een bron van schoonheid en positiviteit, zetten ze in beweging en veranderen ze de wereld. Op hun donkerst zijn ze als gif. Of als kogels. Zelfs een enkel woord kan een vernietigende kracht hebben. Net als de meeste oneliners doet ook de bekende uitspraak ‘Een beeld zegt meer dan duizend woorden’ de werkelijkheid met al haar nuances te kort. Beelden kunnen bijzonder krachtig zijn en woorden betekenisloos. Maar het kan ook net andersom zijn. Laten we de kracht van woorden niet onderschatten. In reactie op machtsvertoon worden mensen soms klein en moedeloos. Zo kan het je ook vergaan met woorden. Vanuit het besef van het effect dat ze kunnen hebben, verpak je je boodschap in woorden die de bedoeling verzwakken of zelfs onderuithalen; kies je woorden die niet zeggen wat je bedoelt; gebruik je woorden die de impact van je boodschap ondermijnen. Verhullende woorden. Ontkrachtende woorden. Ten grondslag aan het gebruik van ontkrachtende woorden ligt vaak beleefdheid, bescheidenheid of de behoefte om aardig gevonden te worden. Ik spreek uit ervaring, want als people pleaser pur sang heb ik de neiging om mezelf in te dekken met woorden die nuanceren en verzachten. Woorden die ik bij herlezen weer moet schrappen (gelukkig ben ik schrapper van beroep :-)). Want wat gebeurt er als je ontkrachtende woorden gebruikt? Je boodschap is niet meer duidelijk en verliest aan kracht. En dat was niet de bedoeling! Mijn tip: lees je eigen mails en andere teksten eens kritisch na en word je ervan bewust waar en waarom jij ontkrachtende woorden gebruikt. Vervang ze vervolgens door taalgebruik waaruit jouw ervaringen, emoties, mening en intenties duidelijk blijken. Je zult zien hoeveel helderder en krachtiger je boodschap ervan wordt! Om je op weg te helpen vind je hieronder een aantal voorbeelden van ontkrachtende woorden: Eigenlijk Zou Misschien Mogelijk Eventueel Maar Wil je echt…? Een beetje Op zich In feite Ongeveer Proberen Anderen vinden ook… Bedrijfje Weet je zeker…? Welke voorbeelden van ontkrachtende taal heb jij? Deel ze met me! #woorden #schrijven #tekstschrijven

“Mama?”, vraagt dochter van acht. Ze is net thuis van school en schenkt zichzelf een glas ranja in, terwijl ik thee zet. “Wat heb jij eigenlijk liever: dat wij naar boven gaan, zodat jij alleen kan zijn? Of dat wij bij jou beneden blijven?” Wij, dat zijn zij en haar twee jaar oudere broer. Ik aarzel even. Een week geleden heb ik de regel ingevoerd dat gamen en filmpjes kijken op je iPad een activiteit is die boven, op de eigen kamer, dient te gebeuren en niet in de woonkamer. Steekt er een verborgen agenda achter mijn dochters vraag? “Dat hangt ervan af”, antwoord ik diplomatisch. “Ik vind het gezellig als jullie beneden zijn. Maar als je op je iPad speelt, wil ik graag dat je dat boven doet.” Dochter schuift wat ongemakkelijk heen en weer. “Maar… je voelde je toch niet zo fijn? Voel je je nog steeds niet zo fijn? Want ik kan ook beneden iets doen, bijvoorbeeld tekenen of iets anders. Dan ben je niet alleen. Of wíl je juist liever alleen zijn?” Ach, is dat het! Wat lief. Tegelijkertijd ben ik op mijn hoede. Je als kind verantwoordelijk voelen voor het welzijn van je moeder, dat ken ik maar al te goed. Het is me slecht bevallen. Aan de andere kant: zou een kind niet mogen zien dat zijn ouders ook maar mensen zijn? Die nu eenmaal ook hun mindere periodes hebben? Wil ik een mooiweerouder zijn? En daar ga ik alweer, denk ik ook. Aan elke zijde een keerzijde. Van genuanceerd denken raakt je hoofd zo vol. Je blijft maar beschouwen, als je niet oppast. Het water kookt. Ik schenk het op en laat een Pickwick-theezakje in het water zakken. Waar krijg jij energie van? “Ik voel me nog niet zo goed, dat klopt”, geef ik toe. “Maar daar hoef jij geen rekening mee te houden, hoor. Ik word er blij van als jij doet wat jij graag wilt doen. Dus heb jij zin om een filmpje te kijken, dan doe je dat. Als ik niet alleen wil zijn, kan ik iemand bellen. Of even bij jou komen kijken. Ik ben jouw mama, ik zorg voor mezelf en voor jou. Jij hoeft niet voor mij te zorgen.” Ze neemt nog een slok ranja. “Oké, dan ga ik nu naar boven hoor. Doei!” En weg is ze.

Mysterieus, spooky, creepy, geheimzinnig zijn associaties die misschien bij je opkomen als je het woord ghostblogger ziet staan. Maar als ervaren ghostblogger kan ik je geruststellen: er is niets duisters en raadselachtigs aan. Ik ben gewoon een mens van vlees en bloed. Wat is een ghostblogger? Een ghostblogger of spookblogger is iemand die blogt namens zijn opdrachtgever. Een soort personal blogger dus, die niet zijn eigen naam, maar die van de opdrachtgever onder het blog zet. Hierdoor blijft de schrijver onzichtbaar. Vandaar dat ‘ghost’. Waarom werkt een aantal van mijn opdrachtgevers met een ghostblogger? Mijn opdrachtgevers zijn bedrijven die graag contact willen houden met bestaande klanten en andere geïnteresseerden. In de eerste plaats door fantastisch werk te leveren. Maar ook door naar hen te luisteren, hen te ontmoeten en hen te informeren en inspireren. Offline én online. Bloggen is voor hen een manier om interessante en relevante informatie en inspiratie te kunnen delen en hun expertise te laten zien. Hiermee hopen ze de betrokkenheid van mensen bij hun bedrijf, producten of diensten te vergroten en te zorgen dat hun bedrijf top of mind blijft bij hun klanten. Ook hopen ze door regelmatig te bloggen de vindbaarheid van hun website te verbeteren en meer websitebezoeken en een hogere conversie te krijgen. Klinkt prachtig, nietwaar? Maar… mijn opdrachtgevers vinden bloggen weliswaar belangrijk, maar hebben er eigenlijk helemaal geen tijd voor. Want dat is niet de core business van hun bedrijf. Laat staan dat ze kaas hebben gegeten van bloggen. Een ghostblogger is dan ideaal. Want die schrijft blogs voor hen, terwijl het bedrijf kan blijven doen waar het goed in is. Wat zijn de voordelen van werken met een (ervaren, kundige) ghostblogger? Goedgeschreven en inhoudelijk sterke blogs Continuïteit in de publicatie van blogs Bedrijven die het bloggen uitbesteden, houden meer tijd over voor hun core business De waarde die de ghostblogger toevoegt is vaak veel groter dan wat hij kost (zet de investering in blogs, die op je site blijven staan, maar eens af tegen de kosten voor een advertentie, die maar een beperkte periode in beeld is!) Werken met een ghostblogger, hoe werkt dat? Iedere tekstschrijver die ghostblogs verzorgt, begint ermee zich te verdiepen in de vraag van de opdrachtgever. Waarom wil hij bloggen, wat wil hij ermee bereiken? Voor wie blogt hij? Wat houdt zijn doelgroep bezig? Zelf maak ik na de kennismaking samen met mijn opdrachtgever een contentplan. Daarin leggen we vast hoe vaak/wanneer er blogs gaan verschijnen, waarover (inclusief eventuele zoekwoorden), welke bronnen we gebruiken en welke vorm we kiezen. Ook spreken we af wie wat doet. Bijvoorbeeld wie de conceptblogs inhoudelijk checkt voordat ze worden gepubliceerd. Sommige opdrachtgevers kiezen ervoor om een deel van de blogs uit te besteden en deel zelf te schrijven. In dat laatste geval redigeer ik vaak de tekst, zodat er geen foutjes meer inzitten en de verschillende blogs één toon en stijl houden. Vervolgens gaan we over tot uitvoering van het contentplan. Met een bepaalde regelmaat plannen we een redactievergadering, waarin we evalueren en vooruitplannen. Het fijnst is het als er altijd een paar blogs op voorraad zijn, zodat er bij vakanties en ziekte geen gaten vallen. Klinkt goed he? Maar denk ook hierover na: Een ghostblogger kan alleen maar inhoudelijk sterke, échte verhalen vertellen als hij zich verbonden weet met zijn opdrachtgever. Vertrouw tekstschrijvers niet die zeggen dat ze vrijwel zelfstandig werken. Ze moeten het bedrijf waarvoor ze schrijven én diens klanten kennen. Echt kennen. Anders kloppen hun verhalen niet met de realiteit en sluiten ze niet aan op de behoeften van de klanten. De blogs worden zielloze reclamepraatjes. Bovendien hebben ghostbloggers input van hun opdrachtgever nodig. Niet alleen tijdens redactievergaderingen, maar ook in de vorm van interviews, tips en schriftelijke informatie. Want de opdrachtgever is expert op zijn vakgebied, niet de tekstschrijver. Hoe goed die zich ook inleest (en dat doet hij). Wil je meer weten over ghostblogging of denk je dat het voor jouw bedrijf ook interessant kan zijn? Bel of mail me! #tekstschrijven #bloggen #ghostblogger

Het werken aan een nieuw boek is van start gegaan. Onderweg naar een aantal interviews deden mijn uitgever en ik in het ‘Museum of broken relationships’ in Zagreb alvast inspiratie op. Dit museum laat met behulp van voorwerpen, verhalen, filmbeelden en een audio-installatie een breed spectrum van verbroken relaties zien, variërend van stukgelopen kalverliefdes tot pedofilie en zelfdoding. Een deel van het museum is gewijd aan verbroken ouder-kindrelaties. Grappig was bijvoorbeeld de bijl waarmee iemand de boosheid over de beëindigde liefde verwerkte door de meubels van de ex-partner tot splinters te slaan … meubels die haar ex vervolgens onverwacht met een busje kwam afhalen. Boeiend de quote ‘Private battles, global wars’ op een muur in het museum. En onvergetelijk de gezichtsuitdrukking van de vrouw die in een video-interview vertelde hoe zij iemand had afgewezen die verliefd op haar was geworden. Feitelijk en gedetailleerd deelde ze het verhaal, zonder ook maar een keer haar emoties te benoemen, maar ondertussen zag je op haar gezicht voortdurend pijn, spijt en schaamte. Lichaamstaal zegt vaak zoveel meer dan woorden. Naast twee vaste locaties in Los Angeles en Zagreb heeft het museum inmiddels al 50 reizende exposities georganiseerd, waaronder in 2014 in Amsterdam en in Brussel. En denk niet dat in www.brokenships.comen www.facebook.com/Brokenships/ typefouten staan en je op een pagina over de Titanic belandt; dit is het juiste webadres voor meer informatie over het museum en de originele producten in de bijbehorende giftshop :-).

‘Zonovergoten en heet’. ‘De zon maakt overuren vandaag’. Het is me het zomertje wel! Helaas merk ik keer op keer dat ik niet erg goed tegen temperaturen boven de 25 graden Celsius kan. Vandaar dit kleine onderzoekje, gebaseerd op de vraag: ‘Hoe blijf je creatief in een extreem warme zomer als deze en wapen je jezelf tegen de global climate change?’ Om misverstanden te voorkomen: ik heb het over creativiteit, niet over productiviteit. Creativiteit heeft te maken met het vermogen om nieuwe dingen te zien, te bedenken of te scheppen. Productiviteit is geproduceerd resultaat binnen een bepaalde tijd. En met die productiviteit kun je het wel schudden deze zomer, tenzij je in een airconditioned omgeving werkt: er is een bewezen negatief effect op de productiviteit bij werken in temperaturen boven de 25 graden Celsius. Ingewikkelde denktaken worden beter uitgevoerd in koele omgevingen. Om nog maar niet te spreken van de invloed van nachtenlang slecht slapen in warme slaapkamers vol zoemende muggen op je denkvermogen. Gelukkig is temperatuur maar een van de vele factoren die van invloed zijn op de productiviteit. Er zijn meer knoppen waaraan je kunt draaien. Denk aan bijvoorbeeld de inrichting van de werkplek, persoonlijk contact, het ervaren van verantwoordelijkheid en de mate waarin je zelf de regie hebt over je werktijden. “Creativiteit is uitvinden, experimenteren, groeien, risico’s nemen, regels negeren, fouten maken en plezier hebben” (Mary Lou Cook) Het creatieve brein Heb je geen airco, dan ben je deze zomer vermoedelijk een stuk minder productief. Maar ben je ook minder creatief? Je brein is creatiever: Als je beweegt. Zitten zet je hersenen in slaapstand. Ik werk sinds kort aan een in hoogte verstelbare tafel, zodat ik staan en zitten kan afwisselen. Wandelen en fietsen werken ook heel goed bij mij. Als er tijd is voor verkennen, associëren, verbeelden en experimenteren. Te veel tijdsdruk kan zich tegen je keren. Als je openstaat voor andere manieren van kijken en denken. Als je geen genoegen neemt met het eerste idee dat bij je opkomt, maar het probleem van allerlei kanten bekijkt en meerdere oplossingen verzint. Als je in een creatieve omgeving bent. Als je blij, angstig of boos bent (echt waar! Dat blijkt uit onderzoek van arbeidspsycholoog Mathijs Bas naar stemming en creativiteit). Je ziet, dit is een heel ander type factoren als bij productiviteit en temperatuur staat er niet tussen. Al kan aanhoudende hitte er natuurlijk wel toe leiden dat je minder beweegt en minder vrolijk bent. Conclusie De vraag waarmee ik dit kleine onderzoekje startte luidde: hoe blijf je creatief in een extreem warme zomer als deze en wapen je jezelf tegen de global climate change? De geruststellende conclusie is: ook bij hoge temperaturen kan je creatief blijven denken. Je hebt alleen wat meer tijd nodig om resultaten te kunnen leveren (dus opdrachtgevers, uitgever: heb wat geduld met mij J). Zie je graag een echt gelukkig huwelijk tussen creativiteit en productiviteit, dan kun je gezien de opwarming van de aarde maar beter aan de airco gaan. #creativiteit #werkplek

Wil je je klanten en andere belangstellenden helpen met relevante en waardevolle informatie, handige tips, trends en nieuwtjes op je vakgebied? Dan kun je niet zonder een contentplan. Echt niet? Misschien denk je: help, weer zo’n lijvig plan van vele kantjes A4 waar niemand iets mee gaat doen, daar begin ik niet aan. Ik kan je geruststellen. Ten eerste is het een kort en heel praktisch plan, met een minimum aan blabla. Ten tweede belandt het niet in een lade, want het is een werkdocument dat je telkens weer nodig hebt. Ten derde: je kunt gewoon niet zonder. Waarom is een contentplan een must? Hoeveel ondernemers en ondernemingen hebben zich niet voorgenomen om te gaan bloggen, maar zagen hun goede intenties binnen de kortste keren ten ondergaan in de waan van de dag? Ik zou ze niet graag de kost geven. En hoe vaak gebeurt het dat bedrijven content maken die nauwelijks wordt bekeken en gelezen? Zonde van de tijd. Je kans van slagen wordt een stuk groter als je één dagdeel reserveert om samen een contentplan te maken. Een contentplan helpt je om Aan te sluiten bij de belevingswereld en interesses van iedereen die maar belangstelling heeft Content te publiceren op een manier die bijdraagt aan jouw bedrijfsdoelen en -strategie Continuïteit in je content aan te brengen Een realistische planning te maken Je socialemedia- en andere kanalen slim in te zetten Altijd een voorraad ideeën voor blogs, vlogs, podcast, nieuwsbrieven enzovoorts op de plank te hebben liggen Hoe maak je een contentplan? Volg gewoon dit stappenplan en laat je verrassen door de uitkomsten! STAP 1: Waarheen, waartoe? Dit is meteen de belangrijkste vraag. Waarom wil je eigenlijk content delen? Wat is het doel ervan? Gaat het om bouwen aan je expertstatus, om het genereren van meer traffic naar je website, wil je bouwen aan een community van fans en merkambassadeurs? Hoe past dit doel in de missie van je bedrijf en in de bedrijfsstrategie? STAP 2: Positionering Welke positie heeft jouw bedrijf op de markt? Wat heb je te bieden? Wat maakt jou bijzonder en onderscheidend? Wat betekent dit voor het type content dat je gaat maken? En voor de tone of voice ervan? Hoe maak je een goede aansluiting met de corporate communicatie? STAP 3: Voor wie? Voor wie maak je content? Mensen bepalen zelf of ze jouw content relevant en waardevol vinden. Kun je die mensen in subgroepen verdelen? Het eerste waar je waarschijnlijk aan denkt, zijn de (verschillende groepen) klanten die je bedient. Maar hoe zit het met potentiële klanten, stakeholders en andere belangstellenden? Wat zijn de interesses en behoeften van deze groepen? Hoe sluit je met de tone-of-voice van je content aan bij deze groepen? STAP 4: Brainstorm over thema’s en onderwerpen Wat houdt de mensen voor wie je content maakt bezig? Maak een lijst van thema’s. Brainstorm vervolgens per subdoelgroep over onderwerpen bij elk thema. STAP 5: Ordenen in rubrieken Nu wordt het pas echt leuk! Verzin rubrieken waar je de thema’s en onderwerpen in kunt inpassen. Blader door een aantal verschillende magazines om op ideeën te komen. Verzin een naam voor de rubriek en geef een korte omschrijving van de inhoud ervan. STAP 6: Kanalen en contenttypen Waar ga je je content publiceren? Op je website? Instagram? Facebook? YouTube? Ga hierbij na van welke kanalen je doelgroepen gebruik maken. En houd rekening met de typen content die je voor je rubrieken wilt maken. Bestaat je content uit tekst, video, foto’s, illustraties, audio of een combinatie? Maak je een vlog, een podcast, een uitgeschreven interview? Een infographic, webinar, e-book, instructievideo? STAP 7: Planning Bepaal voor elk van de rubrieken de verschijningsfrequentie en de exacte verschijningsdatum. Zo weet je precies wanneer je wat moet publiceren en kun je alvast een voorraad aanleggen. STAP 8: Stel een redactieteam samen Werk je met meerdere mensen aan de uitvoering van je contentplan? Plan dan eens in de zoveel tijd een redactievergadering met het voltallige redactieteam. Daarin verzamel je nieuwe ideeën en maak je een planning en taakverdeling voor de komende periode. Tijdens een redactievergadering bespreek je: Wie is redacteur van welke rubriek? Wie verzorgt beeld? Wie verzorgt de eindredactie? Wie plaatst posts? Wie maakt nieuwsbrieven op? Welke afspraken maken we over het communiceren tussen de vergaderingen door? In de afgelopen jaren heb ik al veel bedrijven mogen helpen met het maken én uitvoeren van een contentplan. Meer weten? Neem contact op. #tekstschrijven #contentplan

In opdracht van ProVoet, brancheorganisatie voor de pedicure, schreef ik de teksten voor een prachtig vormgegeven jubileumboek. Over de opdrachtgever: ProVoe is de landelijke brancheorganisatie voor de pedicure en medisch pedicure en heeft ongeveer twaalfduizend leden. Opdracht: In 2018 bereikt de eerste groep leden van ProVoet een lidmaatschapsduur van vijfentwintig jaar. Het bestuur ziet dit vijfentwintigjarig bestaan als een prachtige aanleiding om deze groep - en vervolgens ook toekomstige jubilerende leden – te verrassen. En wel met een blader- en kijkboek rondom voetgebaren, voetrituelen, voetzegswijzen en voetenkunst. Een dank-je-wel waaruit trots op de organisatie spreekt. Een pareltje in boekvorm voor een beroepsgroep die idolaat van voeten is. Kortom: een ode aan de voet! Schrijf voor dit boek de teksten op basis van input, interviews en eigen research, waaronder archiefresearch. In samenwerking met: Redactie: ProVoet Ontwerp en fotoredactie: Studio Angélique Fokker Fotografie: Studio 24-7 (Merel de Bruyn) Voetsporen. Een ode aan de voet. ProVoet Eerste druk: april 2018 Zwolle: Drukkerij Zalsman Dit boek wordt exclusief aangeboden aan leden van ProVoet ter gelegenheid van hun 25-jarig jubileum bij ProVoet en haar rechtsvoorgangers.

De wereld verandert razendsnel. Hoe ziet ons leven er over pakweg dertig jaar uit? Leren kinderen nog met de hand schrijven? En bestaan er nog schriften, boeken, schrijvers en copywriters? Het vijfde en laatste deel van een gedachtenexperiment over de toekomst van het schrijven. In de eerste vier blogs deelde ik mijn gedachten over de toekomst van het schrijven met de hand, schrifttekens, papieren boeken en auteurs. Dit laatste blog is gewijd aan de vraag: wat moet er van de communicatieprofessionals worden? Zullen ze nog bestaan? Gepersonaliseerd en belevingsgericht Ik denk het wel. Zolang er afnemers en aanbieders bestaan, zal er ook een communicatiebehoefte zijn. Maar de manier waarop gecommuniceerd wordt, zal nog wel de nodige veranderingen doormaken. Veel van die veranderingen zijn nu al gaande: mensen bepalen zelf welke informatie ze op welk moment tot zich willen nemen, en de content wordt steeds meer visueel van aard. Over dertig jaar zal de externe communicatie waarschijnlijk volledig gepersonaliseerd en belevingsgericht zijn, en zal de content een combinatie zijn van beelden, geluid, video en virtual reality. Communicatieregisseurs Waar het nu nog vooral de communicatieprofessionals zijn die de externe communicatie bepalen, komt deze communicatie volgens ANP straks vooral in handen van stakeholders en werknemers. Communicatieprofessionals blijven wel bestaan, maar krijgen een andere rol, zij zijn vooral regisseur, voorspelt ANP. Hoe dat regisseren er precies gaat uitzien? Daar heb ik nog niet echt een beeld bij. In ieder geval maken de communicatieprofessionals bij hun werk gebruik van computers die zelf informatie halen uit (nieuwe) data, zonder dat ze daar expliciet voor zijn geprogrammeerd, zegt ANP; computers die zelfs emoties steeds beter kunnen herkennen en duiden. Mensenwerk Wat ik computers voorlopig echter niet zie doen, is iemand interviewen om informatie op te halen – wat een kwestie is van gesproken informatie, non-verbale informatie en dat wat ‘tussen de regels’ gezegd wordt - en die informatie vervolgens creatief verwoorden. Dat blijft vooralsnog mensenwerk. Anno 2018 toch een prettig idee. #schrijven #tekstschrijven

De wereld verandert razendsnel. Hoe ziet ons leven er over pakweg dertig jaar uit? Leren kinderen nog met de hand schrijven? En bestaan er nog schriften, boeken, schrijvers en copywriters? Deel 4 van een gedachtenexperiment over de toekomst van het schrijven. Het papieren boek Als tiener had ik een eigen ‘mini-audiotoren’ met platenspeler en dubbel cassettedeck. Daar had ik lang voor gespaard. De naald op een langspeelplaat zetten en liedjes opnemen van de radio, geweldig vond ik het. Anno 2018 geniet ik van muziek via Spotify. Zal het de boeken vergaan zoals mijn platenspeler en cassettedeck? Ik houd van de geur van papier en het omslaan van bladzijden. Ik zit ’s avonds liever met een boek op de bank dan met een e-reader. Een boekenwinkel is voor mij een van de fijnste plekken om te zijn. Toch ben ik ook nieuwsgierig naar de nieuwe vormen die zullen ontstaan. Wat zal er gebeuren met denken en communicatie, nu digitale middelen steeds belangrijker worden? Mensen houden van verhalen, dat zal niet veranderen. Maar blijven we die aan het papier toevertrouwen? Of gaan we toe naar een nieuwe generatie ‘schrijvers’, die twee- of zelfs driedimensionale werken maakt waarin beelden, geluid en virtual reality samengaan, al dan niet aangevuld met tekst? En waarin zenden plaatsmaakt voor interactie? Stel je voor dat je thuis op de bank een reisgids over Barcelona bekijkt en daarbij een virtuele wandeling over de Ramblas maakt, terwijl je computer je beelden laat zien van de drie hotels die voldoen aan jouw verblijfswensen. Te gek toch? Natuurlijk, als papier definitief wijkt voor e-boeken, zullen de verdienmodellen in de boekenwereld behoorlijke wijzigingen ondergaan. De rol van uitgevers zal veranderen of verdwijnen, boekverkopers zullen zich wendbaar moeten tonen in de digitale revolutie. Ontwikkelingen die vergelijkbaar zijn met die in de muziekindustrie. Maar volgens mij is het tij niet meer te keren. En waarom zouden we dat eigenlijk willen? Het e-boek van de toekomst biedt ongekende nieuwe mogelijkheden. Auteurs Een andere interessante vraag is: wie zijn de makers van de werken van de toekomst, waarover ik het zojuist had? Zijn dat auteurs? Computers? Hoe creatief kunnen we computers maken? Als we schaakcomputers kunnen maken, waarom dan geen literatuurcomputers… Of komen werken tot stand door een co-creatie tussen mens en robot, zoals Ronald Giphart in 2017 een boek schreef samen met de robot AsiBot? Is coderen en programmeren het lezen en schrijven van de toekomst? Nemen we binnenkort afscheid van de auteur die zijn ideeën en gedachten omzet in schrifttekens, zoals we met de uitvinding van de drukpers ook het tijdperk van het monnikenwerk (kopiëren met de hand) definitief hebben afgesloten? Verlangen Ik heb zo’n vermoeden dat het werk van schrijvers er straks heel anders uitziet. Maar één ding zal niet veranderen: het verlangen van mensen om hun kennis, fantasieën, inzichten en hersenspinsels te delen met anderen. In het laatste deel van deze blogserie deel ik mijn gedachten over het communicatievak in de toekomst. #schrijven #creativiteit

De wereld verandert razendsnel. Hoe ziet ons leven er over pakweg dertig jaar uit? Lerenkinderen nog met de hand schrijven? En bestaan er nog schriften, boeken, schrijvers en copywriters? Deel 3 van een gedachtenexperiment over de toekomst van het schrijven. Aan het einde van mijn vorig blog sprak ik de verwachting uit dat we kinderen over dertig jaar niet meer met de hand leren schrijven. In dit blog ga ik nog een stapje verder. Ik vraag me namelijk zelfs af of we over dertig jaar nog leren typen. Wie weet verdwijnt het schrift, dat 5,5 duizend jaar geleden is ontstaan maar pas sinds een paarhonderd jaar gemeengoed is geworden, binnenkort wel. Want de vraag is, hoe functioneel dat tegen die tijd nog is. Nu al kunnen computers spraak omzetten naar schrift. Dat de uitvinding van het schrift voor de mensheid veel heeft veranderd en op zijn minst een stuk handiger is dan de grottekeningen waarmee we het daarvoor moesten doen, lijkt me duidelijk. Maar zijn schrifttekens voor het doorgeven van verhalen en informatie ook in de toekomst het meest efficiënt? Het draait steeds meer om beleven. Ik kan me voorstellen dat de combinatie van beelden, geluid, video en virtual reality daarbij een meer dan uitstekend alternatief is voor tekst. Of zal het lezen onvervangbaar blijken, en zal schrijven in sommige gevallen de enige manier blijven om je werkelijk en volledig te kunnen uitdrukken? Wat denk jij? #schrijven