Mooiweermama

“Mama?”, vraagt dochter van acht. Ze is net thuis van school en schenkt zichzelf een glas ranja in, terwijl ik thee zet.

“Wat heb jij eigenlijk liever: dat wij naar boven gaan, zodat jij alleen kan zijn? Of dat wij bij jou beneden blijven?”

Wij, dat zijn zij en haar twee jaar oudere broer.

Ik aarzel even. Een week geleden heb ik de regel ingevoerd dat gamen en filmpjes kijken op je iPad een activiteit is die boven, op de eigen kamer, dient te gebeuren en niet in de woonkamer. Steekt er een verborgen agenda achter mijn dochters vraag?

“Dat hangt ervan af”, antwoord ik diplomatisch.

“Ik vind het gezellig als jullie beneden zijn. Maar als je op je iPad speelt, wil ik graag dat je dat boven doet.”

Dochter schuift wat ongemakkelijk heen en weer.

“Maar… je voelde je toch niet zo fijn? Voel je je nog steeds niet zo fijn? Want ik kan ook beneden iets doen, bijvoorbeeld tekenen of iets anders. Dan ben je niet alleen. Of wíl je juist liever alleen zijn?”

Ach, is dat het! Wat lief.

Tegelijkertijd ben ik op mijn hoede. Je als kind verantwoordelijk voelen voor het welzijn van je moeder, dat ken ik maar al te goed. Het is me slecht bevallen.

Aan de andere kant: zou een kind niet mogen zien dat zijn ouders ook maar mensen zijn? Die nu eenmaal ook hun mindere periodes hebben? Wil ik een mooiweerouder zijn?

En daar ga ik alweer, denk ik ook. Aan elke zijde een keerzijde. Van genuanceerd denken raakt je hoofd zo vol. Je blijft maar beschouwen, als je niet oppast.

Het water kookt. Ik schenk het op en laat een Pickwick-theezakje in het water zakken. Waar krijg jij energie van?

“Ik voel me nog niet zo goed, dat klopt”, geef ik toe. “Maar daar hoef jij geen rekening mee te houden, hoor. Ik word er blij van als jij doet wat jij graag wilt doen. Dus heb jij zin om een filmpje te kijken, dan doe je dat. Als ik niet alleen wil zijn, kan ik iemand bellen. Of even bij jou komen kijken. Ik ben jouw mama, ik zorg voor mezelf en voor jou. Jij hoeft niet voor mij te zorgen.”

Ze neemt nog een slok ranja.

“Oké, dan ga ik nu naar boven hoor. Doei!”

En weg is ze.