Dineke Hartman (1980) is initiator van autismehuis.nl. Autismehuis biedt een passende plek, zorg en ondersteuning aan kinderen en jongeren met autisme en hun ouders/verzorgers. ’Autismehuis is mijn levenswerk.’
ZING
"Omgevingsgeluiden leiden me af. Vooral gepraat. Muzieknoten geven geen informatie, die bezorgen me juist rust. Als ik achter mijn computer zit, doe ik daarom oortjes in en zet ik muziek op. Meestal gospel of worshipliederen. Soms zie ik mijn collega ineens lachen en dan denk ik: o shit, zat ik te zingen? Ik ben geen zangeres, ik zing vals. In de kerk zing ik wel; bij God mag je zingen als een kraai, toch? Ik heb weer andere talenten, denk ik maar."
VECHT
"Ik sta voor mijn kinderen en gezin en vecht om het samen goed te hebben. Vooral voor Thomas, die klassiek autisme heeft, hebben Robin en ik veel moeten knokken. Met name tegen regels en bureaucratie. Hem op een passende school krijgen viel bijvoorbeeld niet mee. Hij volgt nu regulier basisonderwijs. Daarvoor heeft hij een tijd speciaal onderwijs cluster 2 gevolgd. Dat is onderwijs voor kinderen die doof of slechthorend zijn, ernstige spraak-/taalmoeilijkheden hebben of een stoornis in het autistisch spectrum hebben waarbij de focus ligt op communicatie. Om Thomas op die cluster 2-school te krijgen, was een enorm gedoe. Thomas had namelijk een psychologisch onderzoek gehad waaruit geconcludeerd werd dat hij ook een verstandelijke beperking had. Robin en ik vonden dat die uitslag niet klopte. Uiteindelijk hebben we het via een wethouder voor elkaar gekregen dat de test herhaald werd. Volgens die tweede test had Thomas een gemiddelde intelligentie. Wat een geluk voor Thomas, dat hij toevallig ouders heeft met een ingang bij een wethouder. Maar dat het zo werkt… wat leven we dan eigenlijk in een enge maatschappij. Een samenleving waarin er zo weinig ruimte is voor het ongelijk van deskundigen.
Een ander punt van strijd in mijn leven, dat op dit moment heel erg speelt, gaat over de veranderingen in de zorg. Het geld dat beheerd werd door zorgkantoren, wordt overgeheveld naar gemeenten. Maar die missen de knowhow die de zorgkantoren wel hadden. Daardoor is er bij Autismehuis veel onduidelijkheid over bijvoorbeeld productieafspraken. De overheid communiceert zó lastig. Het is af en toe als of je tegen lucht vecht. Dit werkveld voelt continu als een arena. Waarom, vraag ik me vaak af: we doen toch juist de goede dingen?"
HUIL
"Ik ben opgevoed met ideeën als ’mannen huilen niet’ en ’kinderen mogen hun ouders niet zien huilen’. Bullshit! Huilen is oké. Vroeger wilde ik alles zelf oplossen. In de loop van de jaren heb ik geleerd dat verdriet draaglijker is als je het deelt. Je gevoelens durven laten zien verbindt. Ook op je werk. Ik wil dat mijn medewerkers voelen dat ze zichzelf mogen zijn. Verdriet hoort daar bij. Als ik mijn kinderen mijn verdriet laat zien, leg ik wel uit waaróm ik verdrietig ben. Zo leren ze gevoelens in een context te plaatsen."
BID
"Bidden is mijn communicatiemiddel met God. Voor mij een belangrijk onderdeel van mijn dagelijks leven. Het is mijn stiltemoment en loslaatkanaal en geeft mij rust en richting. Bij bidden gaat het over delen en verbinden. Het sterkt me. En soms komen er dan oplossingen in je op die je zelf niet stuurde. Wonderlijk, toch? In de loop van de tijd is het geloof steeds meer verbonden geraakt met mijn gevoelens en emoties en is de kerk voor mij een voedingsplek voor levenswijsheid geworden."
LACH
"Lachen, huilen en bidden - die drie horen bij elkaar. Ze gaan allemaal over verbinding, met jezelf, met elkaar. Samen lachen en huilen kan het contact tussen mensen enorm ten goede komen. Daarbij geldt voor lachen dat het gezond is. Elke dag doen, dus! Ook bij mijn medewerkers probeer ik de lach altijd weer terug te krijgen."
WERK
"Ik werk niet; Autismehuis is een hobby, mijn levenswerk. Ik raak nooit uitgepraat over mijn werk. Het is vergroeid met mijn leven en stroomt door al mijn bloedvaten.
Ja, ik ben trots op wat we al bereikt hebben. Maar ik voel ook frustratie, want ik had al zeven vestigingen willen hebben en het zijn er nog maar twee. Dat we onze doelen niet gehaald hebben, heeft te maken de voortdurende veranderingen vanuit de overheid. Het maakt wel creatief, dat wel. Denken in mogelijkheden en niet opgeven is belangrijk om met passie te kunnen blijven doorgaan. Mijn doel is nu dat we vanaf eind 2015 jaarlijks twee nieuwe vestigingen openen, maar of dat lukt is afhankelijk van vele factoren. Ik ben een streber, leg de lat hoog. Mijn bezieling ligt in het laten groeien van Autismehuis. Want ik geloof dat dit is wat kinderen met autisme en hun ouders nodig hebben. Je moet deze doelgroep niet versnipperen. Mensen met autisme hebben specifieke begeleiding nodig om zo zelfstandig mogelijk te worden."
BEWONDER
"Werken met kinderen en jongeren vraagt veel van onze medewerkers. Ik bewonder hen, omdat zij in dit vak zitten en zoveel passie en betrokkenheid laten zien. Mijn medewerkers maken de organisatie, niet ik. Robin en ik waren alleen de gekken met het idee. Verder heb ik veel bewondering voor mensen met autisme. Ze zijn puur en echt. Wij niet-autisten handelen vaak heel erg binnen de opgelegde sociale kaders.We mogen ons soms wel wat meer autistisch gedragen. Ik zie autisme niet als een psychische stoornis. Maar het etiket ’autisme’ is wel nodig, want zonder etiket zijn we in Nederland niet in staat om mensen met autisme te bieden wat ze nodig hebben. In onze snelle maatschappij komt niet iedereen meer mee. Zeker mensen met een trage of anders verlopende prikkelverwerking houden het hoge tempo vaak niet bij."