Ze belde me op een doordeweekse avond. Moeder van drie kinderen en oma. Met geen van haar kinderen was er nog contact. Radeloos was ze. En ze had enorme behoefte aan een lotgenotengroep. Maar dan wel een onder professionele begeleiding. ‘Want alleen al die zielige verhalen horen, wat schiet ik daarmee op?’
Het is de vraag die ik misschien wel het vaakst krijg: ‘Ik ben op zoek naar lotgenoten, of andere vormen van hulp. Kun jij me op weg helpen?’. En dan sta ik met mijn mond vol tanden.
In 2001 startte Ans Grashoff in Nederland de Landelijke Contactgroep Hoop <link naar https://www.ouders.nl/artikelen/mijn-kind-wil-geen-contact-meer-met-mij> voor ouders waarvan de kinderen het contact hadden verbroken. In 2007 waren er acht contactgroepen actief. Inmiddels bestaan die geen van allen nog en moet je het als ouder doen met online fora. Ook van de Belgische lotgenotengroep Kocon (contactbreuk rond ouderverstoting) is nu alleen nog een besloten Facebookgroep (Lotgenotengroep contactbreuk) over.
Voor kinderen die geen contact meer hebben met hun ouders is er -voor zover ik weet - in het Nederlandstalige gebied überhaupt nooit een lotgenotengroep geweest.
Natuurlijk kun je er ook voor kiezen om je verhaal te doen en hulp te zoeken bij een maatschappelijk werker, psycholoog, psychotherapeut, psychiater, geestelijk verzorger of andere hulpverlener. Het probleem is dat ook hulpverleners lang niet altijd kennis hebben over het thema vervreemding en verbroken contact tussen gezinsleden. En dat is wel noodzakelijk.
Waar blijven ze, de opleiders die hierin een specialisatierichting aanbieden? De hulpverleners die zich specialiseren? De mensen die lotgenotencontact faciliteren?