Hoe schrijf je over een onderwerp dat veel mensen van nabij kennen, maar dat zo gevoelig ligt dat ze er zelden over praten? Hoe krijg je mensen zover dat ze jou hun verhaal toevertrouwen en je het zelfs mag publiceren?
Pas als iemand zich volkomen veilig voelt, zal hij dat wat vaak onbesproken blijft bespreekbaar durven maken. Veiligheid bieden, respect hebben voor andermans gevoelens en gezichtspunten en begrijpen dat iedereen waarneemt vanuit zijn eigen perspectief zijn daarom misschien wel de belangrijkste tools van de schrijver. Deze open houding kan geen trucje zijn, maar moet van binnenuit komen.
Veilig
Een veilige setting, waarin ruimte is om geen vraag uit de weg te gaan, creëer je door met empathie aandacht te hebben voor ieder detail. Want iedere ogenschijnlijke kleinigheid doet ertoe. Denk aan gelegenheid tot kennismaking vooraf, de locatie van het interview, het tijdstip, de tijd die je neemt voor het gesprek, de formulering van je vragen, het garanderen van anonimiteit, de mate waarin de ander is voorbereid op de inhoud van het gesprek, zorgen dat er geen afleiding is en de mogelijkheid bieden om het gesprek te onderbreken of af te breken als de emoties te heftig worden.
Drijfveren
Maar al lijkt de schrijver nog zo integer, waarom zou je hem jouw verhaal eigenlijk toevertrouwen? Je zult zijn beweegredenen willen kennen. Wat is de reden dat hij juist dit thema kiest? Is er een maatschappelijke relevantie? Of zoekt hij slechts de sensatie van het doorbreken van een taboe? Wil hij het onderwerp doorgronden op een manier die nog niet eerder gedaan is? Wil hij een open discussie aangaan over de oordelen en verwachtingen van mensen, over wat je denkt maar bijna niet durft te zeggen?
Wil de auteur met zijn publicatie iets bereiken waarin jij gelooft, dan zul je van harte willen bijdragen. It starts with the why.
De individuele verhalen ontstijgen
In het najaar van 2014 ben ik begonnen met het zoeken en interviewen van ouders die hun kind niet meer zien en spreken, en (volwassen) kinderen die geen contact meer hebben met hun ouders. Ik merkte daarbij al snel dat in hun verhalen, hoe verschillend ook, veel dezelfde thema's terugkwamen. Thema’s als schuld, conflict, de rol van derden, rouw, opkrabbelen en herstel van het contact. Ook zijn er situaties die in veel verbroken familierelaties een rol spelen. Denk aan familiefeesten, omgang met de kleinkinderen, familieleden die tussen twee vuren staan, ziekte en mantelzorg, overlijden en verdeling van een erfenis. Door thema’s en situaties als basis te nemen, ontstijg je het niveau van de individuele verhalen en ontstaat ruimte voor verdere verkenning van het onderwerp.
Comments