"Ik weet niet of u mij kan helpen in dit diep verdriet maar ik probeer iets."
"Helaas is mij ook aan het overkomen dat mijn dochter geen contact meer durft te hebben met mij. Best bizar… ik weet me eigenlijk geen raad hier meer mee..."
"Ik zou graag deelnemen aan een lotgenotengroep of er zelf één opzetten."
"Het is een grote vraag en ik zou snappen als je geen antwoord weet maar ik stel hem toch: heb jij misschien een idee hoe ik hieruit kan komen?"
Sinds Verbroken contact tussen ouder en kind uitkwam, krijg ik regelmatig persoonlijke mails van lezers en mensen die mij op het internet hebben gevonden. Het heeft mij veel moeite gekost om een manier te vinden om daarop te reageren. Ik ben geen therapeut of coach. Geen vriend die je om advies kunt vragen. En ook geen organisator van lotgenotengroepen. Ik ben schrijver. Als een soort informatiemakelaar heb ik in mijn boek informatie, ervaringen en hier en daar een advies van een ‘lotgenoot’ of deskundige verzameld en geordend. Meer niet. Ik kan mensen niet vertellen wat ze moeten doen.
Ik ben geen vriend of therapeut. En zeker geen ervaringsdeskundige. Ik ben schrijver
Ondeskundig
‘Maar je bent wel ervaringsdeskundige’, zeggen sommigen. Ervaringsdeskundige, wat heb ik een hekel aan dat woord! Een ervaringsdeskundige is ‘kundig’ geworden in diens eigen ervaring. Niet in de ervaring van de ander. Die is per definitie niet hetzelfde. Wat heb jij aan wat ik heb meegemaakt? Begrijp ik beter hoe jij je voelt, als ik zelf iets soortgelijks heb ervaren? Ik betwijfel het. Wie zegt dat wat voor mij werkt(e), ook voor jou werkt? Dat ik bepaalde dingen heb meegemaakt die lijken op jouw ervaringen, betekent nog niet dat ik voldoende aansluit bij wat jij nodig hebt, goed grenzen kan aangeven of over voldoende theoretische kennis beschik om een positieve bijdrage te leveren aan het proces waar jij in zit.
Onervaren
Bovendien zou ik niet durven beweren dat ik in mijn eigen ervaring deskundig ben. Het thema omgaan met mijn ouders, maar ook gerelateerde thema’s zoals moederschap, liefde, relaties, compassie, grenzen stellen, jezelf zijn, werk en zelfzorg houden mij dagelijks bezig. Eerlijk gezegd doe ik daarin maar wat – ik leef pas voor de eerste keer.
Hun verhalen raken mij
Wat dan wel?
De verhalen die mensen mij mailen, raken me. Ze zijn vaak vol van verdriet, pijn, rouw, wanhoop, soms van boosheid, schuldgevoel of spijt. Niet zelden voelen ze zich daarin eenzaam. Bij familie lopen ze op eieren, vrienden begrijpen het niet en staan klaar met een oordeel, therapeuten zijn soms te gretig in het meteen willen herstellen van contact. Omdat ik een boek over het zo moeilijk bespreekbare onderwerp verbroken contact heb geschreven, wenden ze zich tot mij. Begrijpelijk. Maar wat kan ik voor hen doen? Ik blijf in ieder geval reageren, heb ik besloten, zodat ik kan zeggen: dankjewel voor het delen, ik kan je niet adviseren, maar ik wens je sterkte.
Maar het belangrijkste is toch: blijven schrijven over dit onderwerp. Bijdragen aan ont-taboeïsering van verbroken contact in gezinnen. De verhalen achter de breuken vertellen en verhalen (anoniem) delen op het forum, zodat mensen elkaar herkenning, erkenning en troost kunnen bieden. Laten zien hoe mensen omgaan met lijden, hoe ze weer opkrabbelen en doorgaan, hoe ze liefde vinden. Informatie delen om daarmee nieuwe perspectieven te creëren. Woorden geven aan wat zo vaak ongezegd blijft. Het is het beste wat ik kan bieden.